การขันน็อตตัวเล็กๆ ให้แน่นถือเป็นหัวข้อที่ยั่งยืนในการออกแบบเครื่องจักรกลมาโดยตลอด วันนี้เราจะมาพูดถึงวิธีการยึดน็อตขั้นพื้นฐานในที่ทำงาน
แหวนรองหมายถึงส่วนระหว่างชิ้นส่วนที่เชื่อมต่อและน็อต โดยทั่วไปจะเป็นวงแหวนโลหะแบนซึ่งใช้เพื่อป้องกันพื้นผิวของชิ้นส่วนที่เชื่อมต่อจากการถูกน็อตขีดข่วนและเพื่อกระจายแรงกดของน็อตบนชิ้นส่วนที่เชื่อมต่อ
แหวนรองสปริงถูกนำมาใช้กันอย่างแพร่หลายในโครงสร้างรับน้ำหนักและไม่รับน้ำหนักของผลิตภัณฑ์เครื่องจักรกลทั่วไป โดดเด่นด้วยต้นทุนต่ำและติดตั้งง่าย เหมาะสำหรับชิ้นส่วนที่มีการประกอบและถอดชิ้นส่วนบ่อยครั้ง แต่ความสามารถในการป้องกันการคลายตัวของแหวนรองสปริงนั้นต่ำมาก!
น็อตทั่วไปจะคลายตัวเนื่องจากการสั่นสะเทือนและสาเหตุอื่นๆ ระหว่างการใช้งาน เช่น การสั่นสะเทือน เพื่อป้องกันปรากฏการณ์นี้ จึงได้คิดค้นน็อตล็อคตัวเองขึ้นมา หน้าที่หลักของน็อตล็อคตัวเองคือป้องกันการหลวมและป้องกันการสั่นสะเทือน
สำหรับโอกาสพิเศษ หลักการทำงานของมันโดยทั่วไปคือการล็อคตัวเองด้วยแรงเสียดทาน ประเภทของน็อตล็อคในตัวจำแนกตามการใช้งาน ได้แก่ ชนิดที่มีห่วงไนล่อน ชนิดที่มีตัวปิดคอ และชนิดที่มีอุปกรณ์ป้องกันการคลายที่เป็นโลหะ ทั้งหมดนี้เป็นน็อตล็อคชนิดทอร์คที่มีประสิทธิภาพ
เนื่องจากธรรมชาติแล้ว น็อตแบบล็อคตัวเองจึงขันสกรูได้ยาก
ใช้น้ำยาป้องกันการคลายน็อตกับส่วนที่ขันแน่นของสลักเกลียว จากนั้นขันน็อตเพื่อให้ได้ผลป้องกันการคลายตัว
นอกจากนี้ยังเป็นวิธีที่ดีในการกระชับและป้องกันการคลายโดยร่วมมือกับน็อตซ้ายและน็อตขวา
ในเครื่องจักร หมุดส่วนใหญ่จะใช้สำหรับการวางตำแหน่งการประกอบ และยังสามารถใช้เป็นการเชื่อมต่อแรงเฉือนเกินพิกัดในอุปกรณ์ความปลอดภัยระดับการเชื่อมต่อและการผ่อนคลาย ประเภทของหมุดได้แก่: หมุดทรงกระบอก, หมุดเรียว, หมุดรู, หมุดผ่า และหมุดนิรภัย
